Apatio (filozofio)

Apatio (greke: απάθεια, el ά (seniga) kaj πάθος = pasio, afekcio) koncepto fundamenta en la greka idealo de interna libero, konsiderita kiel sendependo de ĉiuj perturboj, generitaj de la pasioj ekscititaj pro la travivaĵoj.

Laŭ iuj atestaĵoj, la uzado de tiu esprimo antaŭas tiun de la stoikuloj kaj foje estis atribuata al cinikuloj (de Aristotelo, ekzemple) kaj konfuzita kun ataraksio (greke: Ἀταραξία = manko de perturbo) de epikuranoj kaj skeptikuloj; iom post iom la termino fariĝis ekskluzivecon de stoikuloj. Laŭ tiuj ĉi, apatio konsistas el la malŝato de la senseblaj plezuroj, dum la ataraksio de epikuranoj estas la “nepertubo eĉ en la ĝuo pri ili.” La pasiojn, laŭ stoikuloj, oni devas elimini kaj sufoki; pro ilia kontentigita influo inkubaciiĝas la febleco de la logoso, kiu estas submetita al eksteraj estaĵoj kaj devigita rezigni sian propran memdeterminon. Pro efiko de la pasioj rezultas neebla la harmonio de la animo kiu realiĝas nun per la firma regado de la logoso mem.